Een paar jaar geleden, tijdens een avondje uit met een vriendin, kwam ik plotseling iemand tegen uit
mijn verleden. Iemand die ik liever nooit meer had gezien. Degene die mij in een ver verleden heeft
mishandeld. In mijn gedachte zou ik hem wat aan doen als ik hem zou tegenkomen, nu sprak hij mij
aan. Hij was zo dik geworden dat ik hem niet herkende. Toen ik zijn ogen zag, duwde ik hem van me
af en zei: “dat jij mij durft aan te spreken”, het kwam vanuit mijn tenen. Ik liep weg en plotseling
trilde ik vanaf mijn tenen tot aan de haren op mijn hoofd. Dit had ik niet verwacht, het was al meer
dan 30 jaar geleden. Na meerdere therapieën en tijd die wonden zou helen. Zo weet ik uit ervaring,
dat trauma een veelkoppig monster is, die zich verstopt in je lichaam. Het niet voelen van emoties en
gevoelens heeft achteraf gezien jaren geduurd.
Mijn eigen proces liep parallel aan mijn opleiding als Trauma Sensitieve Yoga Facilitator, ik kreeg elke
week zelf de lessen. Dat gaf veel inzicht. Zo begreep ik dat je trauma niet zo maar los kan laten. Dat
loslaten een verwarrende term is die mensen tegenwoordig veelvuldig gebruiken. Want hoe doe je
dat en hoe weet je of je iets hebt losgelaten? Tijdens de lessen bleek namelijk dat ik nog veel in mijn
lichaam had zitten. Het stak de kop op. Door te werken met mijn lichaam, voel ik weer emoties diep
van binnen, heel langzaam kon ik me daardoor kwetsbaar opstellen. Mijn lichaam werkt nu als een
intern systeem waar ik naar kan luisteren. Het blijft oefenen en het vergt discipline, voor mij is dat
het meer dan waard.